முத்துச்சரமும் நானாவேன்...!

பொட்டுமேலே பொட்டுவச்சு
பொட்டலிலே போறசாமி
பொட்டுவச்சு எனை கரைசேர்க்க-உன்
பொட்டுருகத் தோணலையா...

ஆலமரக்கிளையினிலே
ஊஞ்சல் கட்டி ஆடயிலே
உம் ஓதும் குரல் கேட்டு
உண்மையுடன் காதலானேன்...

அத்துவானக் காட்டுக்குள்ளே
ஆயர் குழல் ஊதையிலே
சாடை சொல்லி ஊதினாலும்
சாமத்திலே நான் வருவேன்...

படுத்தால் பலநினைவு
பாயெல்லாம் கண்ணீரு!
உண்டாலும் உறக்கமில்லை
துவண்டாலும் தூக்கமில்லை...!

சேர்ந்திருந்தோம் சேர்ந்திருந்தோம்

செடியிலிட்டப் பூப்போல.....
செடியறுந்து பூ உதிர்ந்தா
சேருவது எப்போது?

கூடுனமே கூடுனமே-நாம்
கூண்டு வண்டிக் காளைபோல!
ஆகாத காலம் வந்து-நாம்
ஆளுக்கொரு சீமையானோமே...!

பட்சத்தோடு பயமிருக்கு
பறக்கச் சிறகிருக்கு!
எண்ணமிருக்கு-நம்
எழுத்துவிதி எப்படியோ?

மண்ணெதிரி, மரமெதிரி
மாந்தரெல்லாம் என்னெதிரி
புல்லும் எதிரியல்லோ!
பூலோகத்தில் ஏன் பிறந்தேன்?

நன்றாயிருந்தோம்
நாள்தோரும் சிரித்திருந்தோம்
ஊருபட்ட கண்ணாலே
தனிச்சுத்தான் தவிக்கிறோமே.....

உணர்வுக்கும், ஆசைக்கும்
விதைபோட்டு நின்றோமே....
விளைந்ததை விழுதாக்க
வழியமைத்து வாழ்வோமே...

அத்திமரம் நானாவேன்
அத்தனையும் தேனாவேன்
நத்திவரும் மச்சானுக்கு
முத்துச்சரமும் நானாவேன்...!

நான்.....

விளக்கைத் தேடி வந்து
விதியை முடித்துக் கொள்ளும்
விட்டில் பூச்சியல்ல நான்...!

வசந்தத்தைத் தேடி வந்து

வலைக்குள் சிக்கிக் கொள்ளும்
வண்ணத்துப் பூச்சியல்ல நான்...!

வருணத்தைத் தேடி வந்து
சிறார்களிடம் சிக்கித் தவிக்கும்
தும்பியுமல்ல நான்...!

மண்புழுவைத் தேடி வந்து
தூண்டிலில் சிக்கிக்கொள்ளும்
சிறு கெளிறுமல்ல நான்...!

அளவில்லா ஆசைக்கு
அடிமைப்பட்டு ஆனந்தக்கூத்தாடும்
அற்ப அரிவையல்ல நான்...!

அயோத்தியோ அசோகவனமோ
அன்பின் வலியோன் அகத்தினில்
நீங்காமல் நிறைந்திருக்கும்போது

சிகரமே சில்லென்று கீழிறங்கினாலும்
சீண்டிப்பார்க்காத சீதரனின்
பத்தினி சீதை நான்...!

கோட்டைத் தாண்டினாலும்
கோடகம் மீறாத கொற்றவனின்
கொற்றவை கோதை நான்...!

எத்தனை இன்னல்கள் வந்தாலும்
எண்ணங்களை மாற்றாமல்
என்னவனின் நினைவோடு
வாழ்ந்து கிடக்கும் வாழ்வரசி நான்....!!

எனக்கருள்வாயா தேவனே...... ??

என் எண்ணங்கள்
விண்ணிலிருந்து இறங்கி வரவில்லை
என் விதியின்
வேர்களிலிருந்து புறப்பட்டவை
நகர்ந்த பொழுதுகள்
சேமித்து வைத்திருக்கும்
சங்கடமான சங்கதிகளையும்
நடப்புப் பொழுதுகள்
கற்றுத்தரும் கணக்கற்ற பாடங்களையும்தான்
கிறுக்கல்களாக்கிக் கொண்டிருக்கிறேன்

நேற்றைய கடனை அடைக்க
இன்று கடன் வாங்கும்
பாமரனைப் போல்
நேற்றைய பிரச்சினை முடியாமலிருக்க
இன்று இன்னுமோர் பிரச்சினை..!
இதயத்தில் நெருப்பை வைத்துக்கொண்டு
கரங்களுக்குளிருக்கும் மலரை
காப்பாற்ற முயற்சிக்கின்றேன்
இதயத்து இருப்பினில் எல்லாம்
பற்றுகளே நிறைந்திருக்க
வரவுகளுக்கு வழியில்லாமல்
கணக்கும் அநாமத்தாய் நிற்கிறது!

செல்லரித்துப் போன நெஞ்சினுள்
புல்லரித்த கற்பனைகள்
பூந்தென்றலாய் புதுமலராய்
உன் நேசத்தின் வாசத்தினில்
இடறிவிழுந்தன வார்த்தைகள்!
உள்ளத்தினுள் உன்னோடு ஓடிக்கொண்டிருக்கும்
உரைநடைச் செய்திகளை
எழுத்தினில் வடிவமைக்கின்றேன்
எப்போதும் என்னை விட்டகலாத
என் பேனாவிற்கும், எண்ணத்திற்கும்
புது வலிமை வந்தது நீ வந்ததினாலே...!
எத்தனை நந்திகள் வந்து
வழியினில் படுத்திருந்தாலும்
பக்தருக்கருளும் பரமனாய்
எப்போதும் எனக்கருள்வாயா தேவனே...... ??

திரவப்பொருளாய் நான்.....

திருமணச் சந்தையிலே - நான்
நறுமணப் பொருளானேன்...
தினந்தோறும் வரன் கொடுமையிலே - நான்
திரவப் பொருளானேன்..

 
கொடுத்த வாக்குறுதியில்

கடுகளவு தங்கம் குறைந்ததால்
குறை கூறும் வாய்களுக்கு
பிறையாகி தேய்ந்து போனேன்...

பொழுது புலர்ந்தால்
மாமியாரின் அர்ச்சனைகள்
அந்தி வந்தால்
அத்தானின் இச்சைகள்

மிச்சமான வேளைகளில்
புக்ககத்தாரின் வசவுத் தோரணங்கள்
எச்சமான பொழுதுகளில்
ஏனையோரின் கணக்கில்லாக் காரணங்கள்!

இருப்போரை குளிர்விக்க
நெருப்போடு வேகின்றேன்
மறுப்பேதும் சொல்லாமல்
விருப்பின்றி புரிகின்றேன்

பெண்ணினமே பெண்களை
மிதித்துப் பார்க்குதடி
நம்மினமே நம்மவருக்கு
கொடுமை செய்து ரசிக்குதடி!

பசுமையாய் வளர்ந்த இனம்
பட்டமரமாய்ப் போனதடி
சுடரொளியாய் நிற்கும் இனம்
சுட்ட சங்காய் ஆனதடி...

ஆறுதல் சொல்லி அரவணைக்க
யாருமிங்கு இல்லையடி!
ஊறு விளைவித்து மகிழ்ந்திடவே
பாரினில் பெண்கள் அதிகமடி...

என்னில் நீயடி....

வானத்து வீதியிலே

வானம்பாடியின் சங்கீத ஊர்வலம்

இதயத்து வீதியிலோ

இளையவனின் நினைவுகள் ஊர்வலமாய்

வெற்றிடங்களை மொத்தமாக

இரண்டும் இசையால் நிரப்புகின்றன

நேற்றைய இரவினில்

என் காதருகில் - நீ ஓதிய

காதலின் கவிராகம்

வேதமாய் நெஞ்சுக்குள் ரீங்காரமிடுகின்றன..!

"செல்லமே...!!

உன்

எண்ணத்தில்  விளைந்த முத்துக்களை

என்னோடு பகிர்ந்திடவே விளித்தேன்...

உன்னிதழ் வழியே  உதிர்ந்ததுவோ

உன்னுயிரோட்டம் - உணர்ந்ததும்

உறைந்து உருகலானேன்

களமிறங்கி களையெடுக்க வந்தவன்

கவி கேட்டு கரைகின்றேன்

ஏனடி வதைக்கின்றாய்...

இலக்கை அடைய நினைத்தவனை

இதயத்தினுள் அடைத்து விட்டாயே...

வீரியமாய் விளைந்திருந்தவனை - உன்னில்

பாரியின் முல்லையாய் படரச்செய்தாயே...

யாகம் செய்து எனை ஆட்கொண்டவளே

மோகம் கொன்று முத்தமிடுகின்றேன்

காதல் சொன்ன கனியிதழ்களை

என்னிதழ்களோடு சிறைபிடிக்கின்றேன்

தயக்கம் தவிர்த்து தமிழால் - என்

தாகம் தீர்த்த தமிழச்சியே....

என்னில் நீ எப்போதும் இருப்பாயடி"....!!

தேய்ந்துபோன இசைத்தட்டாய் - உன்

காதல் வேதங்கள் இன்னும் என்

இதயத்தினுள் இசைத்துக்கொண்டே.......

 

 

 

நான்தான் உன் உலகம்....

விடியலில் வரும்
கதிரவனைக் கண்டு
நட்சத்திரங்கள் வேண்டுமானால்
காணாமற் போகலாம்!
ஆனால்

என் விடியலின்
விடிவெள்ளியே நீதானே...
ஒளியினில்
இருள் மறைவது போல்
உன்
ஒலியினில்
என்
சோகம் மறைந்தே போகலாம்...

ஓடி வரும் நதி
எதிரில் இருக்கும்
தடைகளைக் கடந்து
இளைப்பாறாமல் கடலை நோக்கி
பயணிப்பது போல்
என் இளைப்பாரற்ற
பயணமும்
உன்னை நோக்கியே இருக்கும்..
எப்பொழுதும்
எனது எல்லாக் காரியங்களும்
நீ இல்லாத போது
நிகழ்ந்து விடுவதில்லை...
ஒவ்வொரு முறையும்
முயன்றுதான் பார்க்கிறேன் 

இங்கு
ஆணிவேரே அறுந்துபட்டால்
மரம்
எங்கிருந்து தழைக்கும்?
நீயே
இல்லையென்றால்
நான்
எங்கிருந்து வாழ்வது?
நான் உன்னிடம்
துளையில்லாத மூங்கிலாக
இருக்க விரும்பவில்லை
உன் உயிரின் ஒலியில்
இனிய இசையைத் தரும்
புல்லாங்குழலாய்
இருக்கவே விரும்புகிறேன்...

உன்னைக் காணும் போதெல்லாம்
மௌனத்தில்
என் மனம் பேசுவதை
நீ
அறியவில்லையா?
உயிருக்கும் உடலுக்கும்
உள்ள தொடர்புதான்
உனக்கும் எனக்குமான தொடர்பு!
எனது கவிதைகள்
அறியும் என் நேசம் - ஆனால்
எப்போதும் என்னை
அறிந்ததில்லை நீ...!!
இருப்பினும்
இன்னும் பொய் சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறேன்
நான்தான் உன் உலகம் என்று....!!

காதல் மான்களாகிய நாம்.....

உள்ளங்கைக்குள் உலகமாம்
எல்லாம் கணப்பொழுதினுள்
எத்தகைய பொய்யிது..!
எப்போதும் உன் நினைவான
தருணங்களுடனேயே இருப்பதால்

நினைவு சுழற்சிக்குள்
கனவுப் பொருளாகிக் காணாமலேயே
போகின்றேன்....

எனக்கும் உனக்குமான
இடைப்பட்ட பயணமோ
உயிர் துறக்கும் தூரம்
யார் அறிவார் இதனை?
நுனிப்புல் மார்கழியில்
பனித்துளியால் கொஞ்சப்படும்
அந்த அழகான காலையை
பார்க்கும் பொழுது - உன்
நேசத்தின் வாசம்
என்னை மெல்லமாய்
தழுவிச் செல்லும்....!

ஒவ்வொரு நாளும்
என்னை செதுக்கி வைத்து
சேமித்துக் கொண்டிருக்கின்றேன்
நீ வந்து நிற்பாய்....- ஒரு
சில வினாடிகளிலேயே
உன் இதழ் பிரியா புன்னகையில்
நான் மொத்தமாய் கலைந்து கிடப்பேன்...
நீ விதைக்கும் புன்னகையில்தான்
அன்பின் அகராதியை அறிகின்றேன்...
உன்னைப்பற்றிய தீராத நினைவுகள்
திமிறியபடி கிடப்பதால்
மறதிக்கு மார்க்கமின்றி அலைகின்றேன்......

என்னுடைய நேற்று மட்டுமல்ல
இன்றும் - நாளையும் கூட
நீயாகத்தான் இருப்பாய்....!!
நிலவொளிரும் இரவுகளில்
வடதிசையிலிருந்து
பாதி இரவுகளுக்கு அப்பால்
கண்விழித்து - நீ
எழுதுகிற கடிதங்களில் எல்லாம்
உன்
காதலைக் கொட்டித் தீர்த்திருப்பாய்!
அப்போதெல்லாம்
வடதிசையில் தான்
எனக்கு சூரியோதயம்....!!

அன்பே....
எவை கிடைத்தாலும்
எவற்றை இழந்தாலும்
பசிக்கு குட்டை நீரைக்குடிப்பதாய்
போக்குக்காட்டிய
காதல் மான்களாய்
விட்டுக்கொடுத்து வாழும்
நம் காதல் யாரிடமிருக்கு...!!??

கண்ணாளனே.....

 குழலானவனே!  நின்னுடைய கவிக்
கடலில் யானொரு சிறு நுரைச்சிதறல்
தேனைச்சுவையும் ஈப்போல் மொய்த்து
தோடிராகம் இசைத்திடுவேன்; யாரிதையறிவர்...?

எழுது என்கின்றாய்; எங்ஙனம் எழுதுவேன்?
உண்மை அறிந்திலர் உலகத்தார்...
எழுத்துப் பொருள் நீயானால்
எழுது பொருள் நானாவேன்....!

குழலாய் நான்; ஊதும் குமுதவாய் நினது..!
நரம்பாடும் வீணையாய் நான்; ஆட்டுபவன் நீ..!
ஓவியத்திலகமாய் நான்; தூரிகையாய் நீ..!
பசுமையாய் நான்; ஒளிச்சேர்க்கையாய் நீ..!

வல்லவனே வல்லவற்கும் நல்லவனே
சொல்லவனே சொல்லிற்கும் தூயவனே
தேனொழுகும் தமிழில் நீயே என் கர்த்தா
யானெழுதிய மொழியினில் நீயே என் கருத்தாய்

காலையில் கவிக்கதிராய் கலப்பதும்
மாலையில் மோன மயக்கத்தில் அணைப்பதும்
அள்ளித் தெளித்த முத்தத்தில் நனைந்தவளாய்
வெள்ளிச் சிதறலாய் எனை ஆட்கொள்வாய்

சங்கடங்கள் சத்தமின்றி செத்தொழிந்திட
சங்கீதங்கள் யுத்தமின்றி கரை புரண்டோடிட
உள்ளத்து உணர்ச்சிகள் வெள்ளமாய் வெளியேறிட
அள்ளிச்செல்லும் உன் அணைப்பு மெல்லமாய்....

ஒலிற்றவள் கேட்ட வர்ணனையாய்
ஒளியற்றவள் பார்த்த வண்ணமாய்
காலற்றவள் ஆடிய நாட்டியமாய் - உன்
காதலினில் கரைந்தே போகின்றேன்...

எல்லை தாண்டிய காதல்...

சூரியப்பார்வையில் அரும்பும் ஆளானது - இந்த
ஆரியனின் பார்வையில் நானும் பெண்ணானேன்....
வேலிக்கும் எல்லையுண்டு - இந்த
பொலிவிற்கும் அவிழ்ப்புண்டு!
கம்பியின் கரங்கள் நெறித்தாலும்
வெம்பி விடாமல் மீறிடுவேன் - உன்
கரங்களுக்குள் மலர்ந்திடுவேன்...!

பாக்களை நீ தொடுத்து வைத்தால்
பூக்களாய் உன் மடியில் விழுவேன்...!
தென்றலாய் நீ தழுவிச் செல்ல - உன்
மன்றம் வந்து சேருவேன் செல்லியாய்..!
பனித்துளியில் பூ சிரிப்பது போல் - உன்
கனிச்சிரிப்பில் நான் மலர்ந்திடுவேன்...!
எல்லைகள் எத்தனையானாலும் - என்
செல்லைகள் தவிர்த்து உனைச்சேருவேன்...
 

வைகறை....

கனவில் வாழ்ந்த வாழ்க்கை
கலையட்டும் வைகறையில்...
அரும்புகள் அனைத்தும்
பெருகிச்சிரிப்பது வைகறையில்...
விடியாத இரவுக்கும்
விடியல் கிடைப்பது வைகறையில்...
வாசலிலே வண்ணக்கோலம்
வாசமாய் நான் வரைவதும் வைகறையில்...
எந்த வாழ்விலும் ஏற்றமுண்டு
அந்த சொல்லுக்கு அழைப்பது வைகறையை..
அதுபோல்
எனக்கு எப்போதும் நீயே வைகறை..!

பிறன் மனை நோக்கியப் பெண்பித்தர்கள்...

நோக்கிய இடமெல்லாம் கண்டேன் பிறன்மனை
நோக்கிய பெண் பித்தர்களை

இல்லத்திலொரு தமயந்தி இருந்தாலும்
இவன் நாடுவது என்னவோ நளதமயந்திகளையே...
இவனிற்கு சீர்கொண்டு வந்தவள் சீதைகளாக
இருக்கட்டும் என்பான்...!
இராமனை இராமாயணத்தில் யாரென்பான்...??
கீதையின் சாரத்தை எகத்தாளம் செய்வான்
கீதையின் நாயகர்களாய் இருந்திட ஏங்கிடுவான்
ஐவருக்கும் ஒருத்தியை அங்கீகரிப்பான்...!
சிலம்பின் புலம்பலுக்கு எரிச்சலைடைவான்
கலங்கும் கண்ணகியை கண்டித்து
மாதவிக்காய் மருகிடுவான்...!
திருக்குறளின் நெறிகளை பின்பற்றமாட்டான்
திருவள்ளுவரின் பத்தினியைப் பெருமையாய் பிதற்றிடுவான்...
அம்பிகை போல் அரிவையிவளிருந்தாலும்
இவனாட்சி என்னவோ எழினியையே விழிக்கும்...!
தோழி என்று கள்ளமாய் கதைத்திடுவான்
கூட்டாளி கிடைத்தால் குள்ளநரியாய் மாறிடுவான்...!
மனம்விட்டுப் பேசும் மங்கையையும்
மனதிற்குள் நிர்வாணமாக்கி ரசித்திடுவான்...
பயணத்தின் பக்கத்தில் தேவதையாய் இவனில்லாள்
பயணித்தாலும் இவனது விழிகள் விதியினை மீறிப்
பயணிக்கும் மங்கைகளின் அங்கங்கள் மீது...!!
கிலிமிகுந்த பேதைகளுக்கு பசுத்தோல் போர்த்திய
புலியே புருசர்களாய் வீற்றிருக்க - அவர்கள்
புகுந்த இடமும் புற்றுச் சுவராகிறது...!
மண்டியிட்டு மனையாள் இவனைத் தொழுதாலும்
சண்டியிட்டு இவன் நாடுவதென்னவோ
பிறன் மனை நோக்கியே....
வாழ்வதே வாரிசுகளுக்காய் என்றென்னும்
வாழ்வரசிகளை வணங்கத்தான் வேண்டும்
எத்தனையோ பெண் பித்தர்கள் இருந்தாலும்
இன்னும் பெண்மையை மதிக்கும் நேசிக்கும்
எங்களின் பிறன்மனை நோக்காப் பேராண்மைகள்
இருக்கும் வரை எங்களவர் பெண்டிர்கள்
பாரினில் பலமாய் வாழ்ந்திடுவோம்....

என் எழுத்து விதி எப்படியோ...?

பொட்டுமேலே பொட்டுவச்சு
பொட்டலிலே போறசாமி
பொட்டுவச்சு எனை கரைசேர்க்க-உன்
பொட்டுருகத் தோணலையா...
 

ஆலமரக்கிளையினிலே
ஊஞ்சல் கட்டி ஆடயிலே
உம் ஓதும் குரல் கேட்டு
உண்மையுடன் காதலானேன்...

அத்துவானக் காட்டுக்குள்ளே
ஆயர் குழல் ஊதையிலே
சாடை சொல்லி ஊதினாலும்
சாமத்திலே நான் வருவேன்...

படுத்தால் பலநினைவு
பாயெல்லாம் கண்ணீரு!
உண்டாலும் உறக்கமில்லை
துவண்டாலும் தூக்கமில்லை...!

சேர்ந்திருந்தோம் சேர்ந்திருந்தோம்
செடியிலிட்டப் பூப்போல.....
செடியறுந்து பூ உதிர்ந்தா
சேருவது எப்போது?

கூடுனமே கூடுனமே-நாம்
கூண்டு வண்டிக் காளைபோல!
ஆகாத காலம் வந்து-நாம்
ஆளுக்கொரு சீமையானோமே...!

பட்சத்தோடு பயமிருக்கு

பறக்கச் சிறகிருக்கு!

எண்ணமிருக்கு-நம்

எழுத்துவிதி எப்படியோ?

மண்ணெதிரி, மரமெதிரி

மாந்தரெல்லாம் என்னெதிரி

புல்லும் எதிரியல்லோ!

பூலோகத்தில் ஏன் பிறந்தேன்?

நன்றாயிருந்தோம்

நாள்தோரும் சிரித்திருந்தோம்

ஊருபட்ட கண்ணாலே

தனிச்சுத்தான் தவிக்கிறோமே.....

உணர்வுக்கும், ஆசைக்கும்

விதைபோட்டு நின்றோமே....

விளைந்ததை விழுதாக்க

வழியமைத்து வாழ்வோமே...

அத்திமரம் நானாவேன்

அத்தனையும் தேனாவேன்

நத்திவரும் மச்சானுக்கு

முத்துச்சரமும் நானாவேன்...!

பதியெனும் காதலில்.....

உதடுகள் ஊறும் அமிழ்தத்தில்
உயிர் வரைந்த ஓவியமாய்
ஊதக் காற்றில் மிதந்து வந்த
உன் பொன் தமிழில் கரைந்தேன்

எங்கிருந்தோ ஆசைகள்
எல்லையில்லாமல் எழுந்துவர
ஏகாந்த ஏக்கத்தில்
எண்ணமெல்லாம் மேலெழும்ப

ஐம்புலன்களும் அமைதியிழந்து
ஐயமின்றி உனைச்சேர
உயிர் மூச்சை உள்ளிழுத்து
உதடுகளால் மொழி பெயர்த்த

உன் காதலின் கவித்துவத்தை
என் இதழ்களில் சுவைக்கின்றேன்
தமிழுக்கும் மணமுண்டு என்பதை
உன் மன மொழியில் அறிகின்றேன்

இளந்தளிராய் இலை வடிவாய்

கிளைகளுடன் கொண்டாடினேன் - உன்
ஒளிச்சேர்க்கையின் புரிதலில்
என் உயிர்மூச்சை பெற்றிருந்தேன்

என் விழிச்சிவப்பினில்
கண்ட காதல் கனவுகளை
உன் இதழ்களின் தூரிகைகள்
நனவினில் எழுதத்தயாராகின்றன...

வேதம் ஓதிய உதடுகள்
காதல் கீதம் பாடும் என்பதை
காசினியறியும் போது
காதலி நானுமறியலானேன்...

விதியெனும் விளையாட்டை
விரித்திட வேண்டாமிங்கு
பதியெனும் காதல் செய்து
வாழ்ந்திடுவோமே....

இன்பமும் வேண்டாம் - உலகத்
துன்பமும் வேண்டாம்
அன்பெனும் மதுவினுள் மூழ்கி
அகநிறைந்திடுவோம் அன்பே...



 

உண்மையின் ஓலம்.....

ஒவ்வொரு புல்லையும்

நுகர்கின்றேன்...

பசுமையின் நுனியில்

பனித்துளியின் பிரசவம்...

பார்த்து ரசிக்கும் கண்கள்

பயனற்றுக் கிடக்கின்றன...

பெய்த மழையில்

பெருகிய ஓடையில்

வாடைக்காற்றின் வானொலியில்

இந்தப் பேதையின்

கண்ணீரும் கரைகின்றது...

 

எனது நம்பிக்கைத் திசைகளில்

பூத்திருந்த மலர்களெல்லாம்

பூவிதழ் சுருங்கி மடிகிறது....

நினைவுகளில் உலரும்

உயிர்க்கனவுகளை

ஈரப்படுத்த இப்போது

கண்ணீரால் மட்டுமே

மொழிபெயர்க்கப்படுகிறது....

இந்தத் திசையெங்கும்

ஏகமாய் பறந்து கொண்டிருப்பவை

உனக்காக வரையப்பட்ட

எனது

காகிதச் சிறகுகள்...

சிறகுகளை சுற்றி

பறந்து கொண்டிருப்பதோ

பருந்துகளின் பரிவாரங்கள்...

என் விழிகளில்

முட்டி நிற்கும்

கண்ணீர் ஊடகத்தின் வழியே

அழகிய வெண்புறாவைத் தூதுவிட்டால்
பருந்துக்கு முத்தமிட்டு பரவசமடைகின்றாய்....

உலகம் அறியாது
உள்ளத்தினுள் திணிக்கப்பட்ட
ஒப்பந்தத்திற்குக் கீழே
மிதிபட்டுத் துடிக்கும்
உண்மையின் ஓலம்...!
எனது கரைகளுக்கே
எட்டாத போது
உனது கரைகளைத்
தொட்டாவிடும்...??
நாளைய பொழுதில்
எனது வரிகள்
இங்கு சாட்சியாய் நிற்கும்!
அந்தப் பிரபஞ்ச வெளியில்
உன்னைத் தழுவி
என்னை ஆசுவாசப்படுத்த
எனது சிறைகளை
உடைத்தெறிந்து
எனது சிறகுகளை
தயார்படுத்துவேன்....
அதுவரை உறையாமல்
இரத்தமாகவே இரு.....!!

 

 

நானுமோர் அகதியாய்.....

கோடைக்கும் குளிருக்கும் ஏற்றதாய்
வாழ்வை ரசிக்கும் உலகில்
குளிர் காலத்துச் சலனமேதுமில்லை
என்னிடம்...!
குளிருக்குப் பயந்து

தூரதேசம் போன சூரியனின்
துயில் கண்டே தூக்கணாங்குருவிக்கும்
தாகமெடுக்கிறது!
ஞாயிறோ, திங்களோ-எல்லாமே
ஒன்றாகிப் போனதால்
எதையும் உள்ளிருத்திப் பார்க்கவில்லை
நானும்..!

பார்க்குமிடமெல்லாம்
பகலவன் ஒளி பரவ - என்
துயில் மட்டும் எப்போதும்
கலைந்து எழுவதில்லை!
பனிபோர்த்தி நின்ற மரங்களின்
தேகத்தில் மீண்டும்
பூக்களின் வாசம் பிறக்கும்!
மரங்களும், செடிகளும்
நிலமும், காற்றும் கூட
கோடையில் வளர்ந்து
குளிரினில் தழுவும்!
கோடைக்கும், குளிருக்கும்
அர்த்தம் ஏதுமில்லை
என்னிடத்தில்...!
கோடையும் குளிருமாய்
வாழ்வு கிழிபட
நெஞ்சுக்கூட்டினில்
அடைகாத்த கனவுமுட்டைகள்
கூழாகி உடையும்
கொஞ்சம் கொஞ்சமாக....
கோடையில் துயருற்று
குளிரில் ஆதரவற்று
இப்போது நானுமோர்
அகதியாய்.......

கண்ணீரின் கவித்தூறல்கள்....

சொல்லின் முள்ளினில்
தாவர முள்ளின்
வலிமையையும் தாண்டிய வலி!
இதயத்தினுள் இறங்கிய - உன்
சொற்கொடுக்கை
கண்டுவிட்டுப் பயந்தோடுகிறது

குளவி!

நோக்கமின்றி
பயணிக்கும் திசையில்
பாதை பிரிந்தால்
நெஞ்சுக்குள் ஏற்படும்
கலவரம் போல் - உன்
தற்காலப் பிரிவினில்
என் பொற்காலம்
பொழிவிழந்து கலங்குகிறது!

மனக்கண்ணில்
அந்தக் காட்சிகள் கரைய
என் காலத்திரையோ
புகைபடிந்த சுவராய்
பூச்சற்று நிற்கிறது!

கால்கள் மண்ணில் புதைய
நீ நடந்த அதே
கடற்கரையில் நானும் நடக்கிறேன்
மிச்சப்பட்டுக் கிடக்கும் - உன்
பாதச்சுவட்டைத் தேடியபடி....

காட்சிச் சதுரத்திற்குள்
நீ - நான்
மட்டுமல்ல!
எல்லோரும் வந்து போகின்றனர்!
ஆனால்
உன் மௌனம் மட்டுமே
அங்கு பெரிதாக விமர்சிக்கப்படுகிறது!

அவசரத்தில் அள்ளித்தெளிக்கும்
வார்த்தைகளையும்
நழுவி விழும் உண்மைகளையும்
பொறுமையாக
என் கண்ணீரில் மாலையாய்த்
தொடுக்கத் தயாராகின்றேன்...!

இலையைத் தென்றல்
அசைப்பது போல்
மலரைச் சூரியன்
மலர்விப்பது போல்
என் கண்ணீரின்
கவித்தூறல்கள் உன்னைக்
கொஞ்சம் அசைக்காதா...??

உரிமையும், புரிதலும் உன்னிடத்தில் ....

நீரூற்றாய் இதயம் பொங்கி எழ
பூங்காற்றாய் உணர்வுகள் உயிர்ப்பெற
பற்றற்ற மோகங்கள் பண்பாட
மற்றுமொரு வார்த்தை சொல்ல வழியின்றி

சட்டென்று பேசிய உன் காதல்மொழி கண்டு
கட்டவிழ்ந்த தென்றலாய் தடுமாருகின்றேன்
மொட்டவிழ்ந்த மலராய் இதயம் மலர
பொட்டொன்று வைத்து பூரிக்கின்றேன்....

நொய்யலாற்றின் ஓரத்தினில் - நீ
தந்த நிகழ்வுகளை சுமந்தபடி
நொடிக்கொருதரம் உன் நினைவோடு
போரிட்டே புகையாகின்றேன்...!

இதயமென்னும் மேடையில் - என்
கவிதைகளை செதுக்கிவைக்க
தமிழ் முழங்கும் மேடையில் - அதை
பொழியச் சொல்லி விளிக்கின்றாய்..!

பாடிய பாட்டின் பொருளெல்லாம்
உனைச் சார்ந்தே இருந்திருக்க
பாவலரும் ஏவலரும் சூழ்ந்திருக்கும்
சபைதனிலே பாடத்தான் வேண்டுமோ...?

போட்டி-பொறாமை, வஞ்சம்-சூழ்ச்சி
அறியாத பெண்மைக்கு அறியவைத்து
பாசம் - வேசம் உள்ளிருக்கும்
பேதத்தை உணர்த்திய பெருந்தகையே....

கணக்குகள் போட்டே வாழ்க்கை
வழக்காடிக் கொண்டிருக்கிறது!
சரியான விடையை கணக்கிடாமல்
உரிமையும் பிழையாகி நிற்கின்றது...!

உரிமையும், புரிதலும் உன்னிடத்தில்
இருப்பதினால் - என் தெளிதலும்
தீர்க்கமாகி உன் பின்னே மௌனமாய்
பயணிக்க பழகிக்கொண்டிருக்கிறது.....

நினைவாலயம்.....

அன்பென்னும் ஆயுதம்
நுட்பத்திலும் நுட்பமானது
அன்பென்ற விதையை
இருவரும்
தூவிக்கொண்டோம்..- செடி

துளிர்த்து வளர்ந்தது
நாளுமாய்...
உன்னை நேசித்தவள்
உலகையே நேசிக்கலானேன்
அன்பே அனைத்துமாய் நின்றது...
அன்பே வேருமாகி
அன்பே விருட்சமுமாகி...
நமது அன்பென்னும் ஆலயம்
படர்ந்தன எல்லையில்லாமல்....
நிலைகொள்ளாமல் வீசுகின்ற
காற்றினைப் போல்
அங்குமிங்குமாய் அலைக்கழிந்த நான்
உன் அன்பினால்
உன்னைச் சுற்றியே பனியானேன்..

என் இமைகளின் துடிப்பிலும்
உன் பெயர் அன்பாய் ஒலிப்பதால்
வார்த்தைகள் இல்லா கவிகளையே
வடிவமைக்கின்றேன்....
உன் அன்பான அசைவுகளில்
என் ஆத்மாவும் அசைவதால்-என்
சீவனின் அலைகள்
உன் பாதங்களைத் தொட்டே
பயணிக்கின்றன....
அன்பின் வழியில்
விருட்சமளவு உன்னைப் புரிந்திருந்தாலும்
என் புரிதலுக்கு அப்பால் அல்லவா!
நீ இருந்தாய்! நீயொரு மர்மதேசம்!
இந்த இரகசியமே - இன்றும்
நம் காதலைக் காத்து வருகிறது!
தண்ணீராய் நின்றவனே...
என் செந்நீரில் கலந்தவன் நீ!
இந்த இரத்தத்தின் இவ்வுறவு - ஒரு
அன்பின் - காதலின்
நினைவாலயமாய்த் திகழட்டும்...

உயில் ஒன்று என்னவனிற்கு.....

உயிரில் கலந்த என்னவனிற்கு
உயில் ஒன்று எழுதுகிறேன்
துயில் கொள்ளும் முன்பு - இந்த
மயில் சொல்லும் வார்த்தைகளை
வாசித்து வசப்படு...!

கண்ணிற்குத் தெரியும்
பூக்கள் அல்ல நீ.....
காய்த்துத் தொங்கும்
கனியல்ல நீ....
மாறாக
மண்ணுக்குள் நெளிந்தோடும்
வேர்களல்லவா நீ..!!

பட்டாடை உடுத்தி பகட்டு பேசும்
பெண் பித்தனல்ல நீ.....
எளிய ஆடை அணிந்து
ஏற்றமிகு செயல் செய்யும்
செயல் வீரனல்லவா நீ..!!

செய்யும் காரிய காரணங்களை
கருத்தாய் என்னோடு பகிர்வது
உன் பெருமையென்றால்
உனக்கு மட்டும் சேவகம் செய்து
படைத்தளபதியாய்
இருப்பதில் எனக்கும் பெருமையே....

என் நெஞ்சோடு உனை
புதைத்து வைத்திருக்கிறேன்...
நீ பத்திரமாய் இருக்கிறாய்!
என் எண்ணங்களோ
அலைந்து திரிகிறது
உன் பின்னால்....

ஆதவனின் முகங்கண்டு
அடங்கிப்போகும் வெண்மதியாய்
அம்புலியைக் கண்டு மலரும் அல்லியாய்
மாறிக்கொண்டேயிருக்கின்றேன்....

என் இதயத்தை உடைத்து
வெளியேறிச் செல்ல
உன்னால் ஒரு போதும்
இயலாது....

மனதில் அல்ல மாயவனே!
ரத்தத்தில் கலந்து
உடம்பு முழுக்க
ஓட
வைத்திருக்கிறேன்
என் காதலை....

அது எப்போதும்
உன்னை காக்கும்
என்ற எண்ணத்தோடு
காத்திருக்கின்றேன்
உன் காதலுக்காய்....

பொய் ஒன்று சொல்கின்றேன்....

விடியலில் வரும்
கதிரவனைக் கண்டு
நட்சத்திரங்கள் வேண்டுமானால்
காணாமற் போகலாம்!
ஆனால்

என் விடியலின்
விடிவெள்ளியே நீதானே...
ஒளியினில்
இருள் மறைவது போல்
உன்
ஒலியினில்
என்
சோகம் மறைந்தே போகலாம்...

ஓடி வரும் நதி
எதிரில் இருக்கும்
தடைகளைக் கடந்து
இளைப்பாறாமல் கடலை நோக்கி
பயணிப்பது போல்
என் இளைப்பாரற்ற
பயணமும்
உன்னை நோக்கியே இருக்கும்..
எப்பொழுதும்
எனது எல்லாக் காரியங்களும்
நீ இல்லாத போது
நிகழ்ந்து விடுவதில்லை...
ஒவ்வொரு முறையும்
முயன்றுதான் பார்க்கிறேன் ...
இங்கு
ஆணிவேரே அறுந்துபட்டால்
மரம்
எங்கிருந்து தழைக்கும்?
நீயே
இல்லையென்றால்
நான்
எங்கிருந்து வாழ்வது?

நான் உன்னிடம்
துளையில்லாத மூங்கிலாக
இருக்க விரும்பவில்லை
உன் உயிரின் ஒலியில்
இனிய இசையைத் தரும்
புல்லாங்குழலாய்
இருக்கவே விரும்புகிறேன்...
உன்னைக் காணும் போதெல்லாம்
மௌனத்தில்
என் மனம் பேசுவதை
நீ
அறியவில்லையா? 

உயிருக்கும் உடலுக்கும்
உள்ள தொடர்புதான்
உனக்கும் எனக்குமான தொடர்பு!
எனது கவிதைகள்
அறியும் என் நேசம் - ஆனால்
எப்போதும் என்னை
அறிந்ததில்லை நீ...!!
இருப்பினும்
இன்னும் பொய் சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறேன்
நான்தான் உன் உலகம் என்று....!!

அன்பான அப்பா......

சிறு வித்தில் எனக்கு
இந்த பிரபஞ்சத்தைக் காட்டிய
பெருந்தகையே....
திசைகளறியாப் பருவத்தில்
திங்களாய் ஞாயிறாய்

வழிகாட்டிய வாசுதேவரே...
இதுவா அதுவா
என்று தாவிக்குதிக்கக்காத்திருக்கும்
மதில் மேல் பூனையாய்
இருந்திருந்த வேளையில்
விரல் பிடித்து
நல்வழி பார்த்து குதிக்கச்செய்த
குறுந்தொகையே....
ஒரு நூலின் நுனியில் நான்
மறு நுனியில் உன் கரங்கள்
எல்லையற்ற சுதந்திரத்தை
எடுத்துக்கொடுத்து
எல்லை கடக்க எத்தணித்தால்
லாவகமாய் இழுத்துப்பிடித்து
இதமாய் எடுத்துரைப்பாயே
அந்தப் பக்குவம் யாருக்கு வரும்?
வெயில் மழை பாராமல்
எங்களுக்காக உழைத்து
ஓடாய்ப்போன ஒப்பில்லா
உப்பிலியப்பரே...
எத்தனை ரணகளங்கள்
அத்தனையும் எங்களுக்காய்
சுமந்த சுக்கிரீவரே....
சுகத்தையும் துக்கத்தையும்
ஒன்றாய்ப்பார்க்க கற்றுக் கொடுத்த
கற்பக விருட்சமே.....
காலங்கள் எத்தனையானாலும்
அத்தனை காலங்களிலும்
எங்களோடு நீ வரவேண்டும்...
எத்தனை பிறப்பானாலும்
அத்தனை பிறப்பிலும்
”அப்பா” நீயே அப்பாவாகவேண்டும்
வரம் வேண்டி வணங்குகின்றேன்
உன்னை.....!!

வடதிசையில் எனக்கு சூரியோதயம்....

உள்ளங்கைக்குள் உலகமாம்
எல்லாம் கணப்பொழுதினுள்
எத்தகைய பொய்யிது..!
எப்போதும் உன் நினைவான
தருணங்களுடனேயே இருப்பதால்

நினைவு சுழற்சிக்குள்
கனவுப் பொருளாகிக் காணாமலேயே
போகின்றேன்....

எனக்கும் உனக்குமான
இடைப்பட்ட பயணமோ
உயிர் துறக்கும் தூரம்
யார் அறிவார் இதனை?
நுனிப்புல் மார்கழியில்
பனித்துளியால் கொஞ்சப்படும்
அந்த அழகான காலையை
பார்க்கும் பொழுது - உன்
நேசத்தின் வாசம்
என்னை மெல்லமாய்
தழுவிச் செல்லும்....!
ஒவ்வொரு நாளும்
என்னை செதுக்கி வைத்து
சேமித்துக் கொண்டிருக்கின்றேன்
நீ வந்து நிற்பாய்....- ஒரு
சில வினாடிகளிலேயே
உன் இதழ் பிரியா புன்னகையில்
நான் மொத்தமாய் கலைந்து கிடப்பேன்...
நீ விதைக்கும் புன்னகையில்தான்
அன்பின் அகராதியை அறிகின்றேன்...
உன்னைப்பற்றிய தீராத நினைவுகள்
திமிறியபடி கிடப்பதால்
மறதிக்கு மார்க்கமின்றி அலைகின்றேன்......

என்னுடைய நேற்று மட்டுமல்ல
இன்றும் - நாளையும் கூட
நீயாகத்தான் இருப்பாய்....!!
நிலவொளிரும் இரவுகளில்
வடதிசையிலிருந்து
பாதி இரவுகளுக்கு அப்பால்
கண்விழித்து - நீ
எழுதுகிற கடிதங்களில் எல்லாம்
உன்
காதலைக் கொட்டித் தீர்த்திருப்பாய்!
அப்போதெல்லாம்
வடதிசையில் தான்
எனக்கு சூரியோதயம்....!!
அன்பே....
எவை கிடைத்தாலும்
எவற்றை இழந்தாலும்
பசிக்கு குட்டை நீரைக்குடிப்பதாய்
போக்குக்காட்டிய
காதல் மான்களாய்
விட்டுக்கொடுத்து வாழும்
நம் காதல் யாரிடமிருக்கு...!!??

தாய்மையின் வாசனை...

மணமாய் இருக்க வேண்டும்
அதற்காய் கூடுதலாய்
முகத்திற்கும், உடம்பிற்கும்
அத்தோடு ஆடைகளுக்கும்
சேர்த்து கலந்து

வாசனைத் திரவியங்களை
அள்ளி அப்பிக் கொள்கின்றாள்...

வியர்வையின் வேகம்
வெள்ளமாய் வெளியேறினாலும்
அத்தனையையும் மீறி
ஆடைகளுக்குள்ளிருந்து
சொட்டு சொட்டாய் அலுவலக
கோப்புகளில் இறங்குகிறது
அவளின் தாய்மையின் வாசனை....

அவசர அவசரமாய் அலுவலக
கழிப்பறையில் நுழைந்து
கண்ணீரோடு பீச்சிவிடுகிறாள்...
பாலில் தெறிக்கிறது
பசியைத் தின்றலறும்
பச்சிழங்குழந்தையின் அழுகுரல்.....

காவு வாங்கும் காதல்....

ஒவ்வொரு நாழிகையும் - நீ
அணிந்து கொள்ளும் முகத்திரையில்
உன் காதல் என்னைக் காவு வாங்குகிறது!
இதய தாகத்திற்கு
நீர் வார்க்க உன்னையழைத்தால் - என்
விழிகளுக்கு நீர் வார்க்க விரும்புகிறாய்...
உன்னுடன் நானும்
என்னுடன் நீயும்
பொருதிய முடிச்சுகள் இறுகியிருக்க
முடிச்சவிழ்ப்பிற்கு
ஆள் சேர்த்துக் கொண்டிருக்கின்றாய்...
கீதையை கரைத்துக் குடித்திருக்கிறேன் என்பாய்
சீதைக்காக வருந்துகிறேனென்று மெனக்கெடுவாய்...
சிலம்புக்கும் விளக்கம் சொல்வாய்...
என் புலம்பலை மட்டும் ஒதுக்கிடுவாய்...
நொய்யலாறு நொடிந்திருப்பதால்
ஆடிப்பெருக்கினிலே தீபமேற்ற - என்
கண்ணீரை தாரை வார்த்திருக்கின்றேன்....

பல நேரங்களில்

தேர்வுக்குத் தயாராகும்
இளைஞனைப்போல் - உன் பாவனைகளும்
பாம்பாய் படமெடுக்கின்றன....
எத்தனை தேர்வு எழுதினாலும்
உன் வினாத்தாளும் நானே - உன்
விடைத்தாளும் நானே....!
உன்னுடைய ஒவ்வொரு
அசைவுகள் கண்டு - என்
ஆத்மா மட்டும்
தன்னந்தனியாய்
அழுதுகொண்டே உள்ளது...
பல நேரங்களில்
நம் உரையாடலின் இறுதியில்
மழைத்துளியாய் உதிர்ந்திடுவேன்
விழும் விழிநீரிலும் உன்பால்
என் காதல் நிறைந்திருக்கும்....
விழுந்த நீர்வீழ்ச்சி ஒருபோதும்
நிமிர்வதில்லை
அதுபோலத்தான் நானும்
அருவியாய் விழுந்தாலும்
என் பாதையோட்டம்
உன் நிலம் பார்த்தே விரைந்திருக்கும்...

வாரநாட்கள் நீ.......

அன்பே...

திங்களுக்கும் ஞாயிறுக்குமிடையில்
இருக்கும் கிரகங்களாய்
நீயாக வேண்டும்...
சப்த நாட்களும் சப்தமின்றி
உன்னோடு சம்-சாரம் செய்யவேண்டும்...
ஞாயிறின் விடியலில் தொடங்கி
சனியின் அந்திமம் வரை
சுருதி குறையாமல்
சுவரம் சேர்த்து கானமிசைக்க வேண்டும்...

 

இப்படி ஒவ்வொரு நாளும்
எனக்குள் உரமாகிப்போன - உன்னை
என் வாரநாட்கள் என்பேன்...
என்னுள் நாளாகிப்போன நீ
என் வாழ்வாகிப் போனாலென்ன?

புதிரற்ற பதிலோடு - உன்
எழுத்தையும் உள்ளத்தையும்
தயக்கமின்றி தாரைவார்ப்பாயா?
விசனமின்றி விடையளிக்க
விரைந்து வா....
விசாரதனே.....!!

காவியக் காதல்.....

என் இதய வாசலை
பால்நிலா எட்டிப்பார்த்தது!
என் இமைகளுக்குள்
கனவுகள் தஞ்சம்புகுந்தன!
மௌனம் சூழ்ந்த
அந்த வேளையில் - உன்
மறுமொழியில் என்னை
ஆக்கிரமிக்கின்றாய்...
எப்பொழுதும் உன்
சொப்பனத்தில் வாழ்வதால்
மனதிற்குள் ஒன்றிரண்டு
சஞ்சலங்கள்!
பூங்காற்றாய் எனைச்சூழ்ந்து
அள்ளிக்கொள்ளும் - உன்
மெல்லிய உரசலில்
வெட்கங்கள் போர்வையாகி
எனை மூடுகின்றன...
என் பாடலின் கரு
நீயாக இருப்பதால் இணைந்து
தாளமிசைக்க விழிகள்
என்னவோ உன்னைத்தான்
விளிக்கின்றன....!
ஓடி வரும்
வசந்தத்தின் ஆசிபெற்று
மரங்களும், செடிகளும்
உயிர்ப்பெறுவது போல்
உன் வருகை கண்டு
என் வசந்தமும்
பூத்துக்குலுங்குகிறது...!
பயத்தைக் கொடுத்த
பகற்பொழுதுகளும்
இரக்கமற்ற
இரவுப்பொழுதுகளும்
என்னோடு
கைகுலுக்கி சமாதானமாகின்றன...!
என் சொற்களுக்கு சாணை
பிடித்துத் தந்தவன் நீ...!
தமிழின் காலமெல்லாம்
உன் காலமென்றால்
உன் காலமெல்லாம் - என்
காலமாகும்....!
கவிதைகளால் சந்தித்த
நமக்கு
கவிதையே சுவாசமானது!
உன் சுவாசத்தை நானும்
என் சுவாசத்தை நீயும்
இயக்குவதால்
நம் காதல்
இங்கு காவியமாகிறது...!

பறந்து கொண்டிருக்கிறது மனம்...!

எனது நிகழ்கால
விதியின் வீதியினில்
உனக்கான மலரை - எனது
பக்கக்கிளைகள் ரகசியமாகப்
பூக்கச்செய்கின்றன...!

மௌனமாய் புதைந்து கிடந்த
வார்த்தைகளோ மெல்லமாய்
வெளியேறுகின்றன...!

பாலைக்கும் சோலைக்குமிடையே
திசைமாறிப் பறக்கும் சிறகுகளாய்
பறந்து கொண்டிருக்கிறது மனம்...!

வெட்டப்பட்ட நகங்களாய் - என்
எண்ணங்கள் உன்னிடமே
வந்து விழுகின்றன...!

என் தனிமையின் சுமைகளில்
உன் நினைவுகளே கனங்களாய்...
வறண்டு கிடக்கும் பூமிக்கு
மழைபோல் எனக்கு எப்போதும் நீ...

பாராட்டு தரும் உற்சாகத்தை விட
நீ தரும் பாடங்கள் பலமிக்கவை...!
உன்னைக் கண்டு மருண்ட
நாட்களிலெல்லாம் - உன்
உரிமையை என்னிடம் காட்டி
நம்பிக்கையை நட்டுவைப்பாய்....!

எனது வனத்தினுள்
காற்றாய் ஊடுருவிய - உன்
வாசனையில் என் வதனமும்
குளிர்காய்கிறது...!

ஆலய மணிச்சத்தத்திலும்,
பள்ளியறைப் பாடல்களிலும்
உன்னைத் தேடியே
பரிதவிக்கிறது இதயம்...!

கோயில் கோபுரத்தில்
கூடு கட்டிக் காத்திருக்கும்
மாடப்புறாவிற்கும் எனக்கும்
வித்தியாசமேதுமில்லை...!

பயமற்றுப்போன
உன் இதயத்திலிருந்து
எனக்கான காதல் - ஒரு
புதையலைப்போல் வந்தடைகிறது...!

ஈரமற்றுப்போன
உலகத்தார் முன்போ
நிசம் புரிந்து தவிக்கிறது
நம் நாடகம்...!

என் நினைவில்
உன்னைச் சார்ந்தவையெல்லாம்
முகில் கூட்டமாய் உலவுகின்றன!

இடர்பாடுகள் நிறைந்த
நிகழ்வுகளின் ஏக்கத்தில் திணறுகையில்
உலவும் கூட்டங்களெல்லாம்
விழி வழியே விழுகின்றன...!

என்னவனாய் நீயான பின்னே
எல்லாமே நீயாகி நிலைத்திருக்கின்றேன்
உன்னாலே இருக்கின்றேன் - இதுவே
உலகில் இன்று ஒருவரும்
அறியாத உண்மை...!!